Entrepreneurship en sleehondenracen – Sponsorinterview met Evelyne De Boeck

Search & Selection is sponsor van Evelyne De Boeck op haar pad om haar dromen waar te maken. De Belgische musher, bekend van het VRT programma Het Hoge Noorden, legde in maart de Finnmarkslopet af, een intensieve sleehondenrace van maar liefst 600 kilometer door het bevroren landschap van de Noorse fjorden.

Dit Search & Selection sponsorship kadert in onze focus en research rond het thema ‘enterpreneurship’. Evelyne’s indrukwekkende prestatie is niet alleen een triomf in de sportwereld, haar hele reis is ook een inspirerend voorbeeld van ondernemerschap. Haar verhaal is een prachtig voorbeeld van hoe de eigenschappen van een succesvolle ondernemer - zoals vastberadenheid, strategisch denken en het nemen van risico's - ook van toepassing zijn buiten de traditionele zakelijke context. Inmiddels terug thuis heeft Evelyne tijd gevonden voor een gesprek. Wij gaan samen met haar op zoek naar haar motivatie en ondernemerscompetenties.

Evelyne, je hebt de Finnmarkslopet met succes volbracht. Hoe voel je je na zo’n geweldige prestatie?

Toen ik net terug was voelde ik me even heel leeg. Als je zo’n groot project afrondt, kan je ineens in een zwart gat vallen. Dat had ik wel verwacht en ik had me erop voorbereid, maar ik had me niet ingebeeld dat het zwarte gat zo groot zou zijn. Nu ben ik terug thuis en komt het leven stillaan weer op gang. Er is nog veel werk, dus ik ben meteen weer druk bezig. Maar ik ben vooral trots dat het gelukt is.

Vanwaar de ambitie om aan zo'n aartsmoeilijke wedstrijd als Finnmarkslopet deel te nemen?

Ik heb gewoon ooit eens in een opwelling zeven honden gekocht en beslist “Ik ga naar Finnmark”. Veel had ik er niet over nagedacht. Pas toen ik aan wedstrijden begon deel te nemen, ontdekte ik dat ik dat ik eigenlijk heel competitief ingesteld ben. Nu moet ik mezelf tegenhouden. Ik weet dat ik als beginner een wedstrijd als Finnmark niet kan starten met de verwachting om top tien te rijden. Daar heb ik de ervaring en het team van honden nog niet voor. Ik heb moeten leren om realistische doelen te zetten voor mezelf, wat erg lastig is als je ambitieus bent.

Vorig jaar moest je er net voor de finish de brui aan geven. Heb je het dit jaar anders aangepakt?

Een wedstrijd als Finnmark is mentaal een uitputtingsstrijd voor de mushers, omdat je weinig slaapt. De honden liggen aan een checkpoint 12 uur te rusten, maar jij bent continue bezig. Het is dat slaaptekort dat ervoor zorgt dat veel mensen opgeven, en dat was ook de reden waarom ik vorig jaar op 50 km van de finishline heb moeten stoppen. Op een bepaald moment in de race begin je te denken dat het niet meer goed gaat komen en dan moet je een keuze maken. Ofwel gooi je de handdoek in de ring, ofwel beslis je om toch door te gaan. Dit jaar ben ik koppig geweest en heb ik niet opgegeven. En ik heb de eindmeet gehaald!

Na de teleurstelling van vorig jaar heb je je toch weer kunnen motiveren om de honden in te spannen en verder te trainen?

Het is een moeilijke winter geweest. Ik ben dit jaar verhuisd, en dat is voor niemand makkelijk. Laat staan dat je dan ook nog eens 14 volwassen honden en 8 puppy’s mee moet nemen. Toen het racingseizoen in januari begon, was ik al doodop. De eerste races van dit seizoen zijn ook helemaal niet goed gegaan. Dan begin je aan jezelf en aan je team te twijfelen. Is het wel de moeite om aan de Finnmark te beginnen? Je moet veel tijd, geld en energie besteden aan zo’n wedstrijd. Als het dit jaar weer zou misgaan, dan zat ik weer met dezelfde teleurstelling als vorig jaar. Toch zou ik het mezelf moeilijk hebben kunnen vergeven als ik er niet aan was begonnen. Met mijn prestatie van dit jaar kan ik niet één maar twee moeilijke seizoenen op een mooie manier afsluiten.

Opent dit succes nieuwe mogelijkheden voor jou?

Dat zou kunnen, maar dat weet ik nog niet. Dat zal zich de komende maanden wel uitwijzen. Ik ben nu nog maar vijf jaar met mijn eigen team bezig, veel van de mushers die deelnemen aan de ultralange race van 1200 km zijn al veel langer bezig. Om aan de ultralange Finnmark mee te doen moet mijn team nog veel sterker zijn, zowel fysiek als mentaal. Dat is een tijdsintensief proces.

Je bent nu al enkele jaren wedstrijd musher. Welke skills en competenties heb je hierdoor ontwikkeld die je niet zou hebben geleerd was je in België gebleven?

Wat ik misschien het meest geleerd heb, is dat je heel veel zelfdiscipline moet hebben als musher. Je wordt in een heel onverbiddelijke wereld gegooid. Je moet mentaal sterk blijven, ook als het even tegen zit. Zo’n wedstrijd is gigantisch zwart-wit: het ene moment gaat het supergoed, een uur later lijkt het alsof je de finish nooit zal halen. De kunst bestaat eruit om tussen dat zwart en wit het grijs eruit te halen. Dat is een zeer waardevolle les. Zelfs als het tegenzit een stap terug kunnen nemen en jezelf afvragen hoe je daar iets aan kan doen. Want zolang jij gefocust bent, zijn de honden dat ook. Maar als jij begint te twijfelen, dan zullen de honden dat reflecteren.

Heb je door zo intensief bezig te zijn met je droom andere zaken moeten opgeven?

Alles. We komen nu terug in het rustige deel van het jaar, tussen maart en augustus. Nu moet ik niet meer gaan trainen als ik zelf moe of ziek ben of als het verschrikkelijk weer is. Nu kan ik een avondje sociaal zijn bij vrienden als ik dat wil, in plaats van weer op de slee te gaan staan. Maar tussen oktober en maart gaat dat niet. Het is een half jaar waarin je geen vrije tijd hebt.

Gelukkig heb ik een goed netwerk rondom mij, dat helpt heel hard. Maar in die periode tussen oktober en maart zijn zij ook druk bezig. We bellen elkaar wel, maar je ziet elkaar niet echt veel. Daar moet ik ofwel leren mee omgaan, ofwel moet ik zoeken of het op een andere manier kan. Het is sinds vorige zomer geleden dat ik in België was. Ik zou graag eens teruggaan nu het drukke seizoen voorbij is, maar wanneer? Iemand moet voor de honden zorgen. Het is een complex vraagstuk.

Hoe beslis je wat de volgende stap is? Hoe blijf je gemotiveerd om telkens naar een nieuw doel toe te werken?

Ik heb nu aan de korte versie van de Finnmarkslopet meegedaan, die van 600km. Er is dus ook de ultralange race, die van 1200 km. Ik zou die heel graag willen doen, maar ik weet niet hoe realistisch dat is. De logistiek voor een korte wedstrijd is al enorm veeleisend, voor een langere wedstrijd is dat nog zwaarder. Niet alleen is de afstand verdubbeld, je zit ook met dubbel zoveel honden. Je moet dus veel intensiever trainen, maar ook financieel weegt het door. Die extra honden moeten natuurlijk ook allemaal te eten krijgen… Ik denk dat ik eerst wat meer stabiliteit nodig heb en alles rustig moet opbouwen.

Zijn er andere mensen in het racingmilieu waar je naar opkijkt en waar je je aan kan spiegelen?

Ik ken een koppel mushers die nu ouders zijn van een tweeling van vier jaar. Ik zie hoeveel passie zij nog steeds in de sport steken en wat zij opofferen om aan wedstrijden deel te nemen. Toen ik hen leerde kennen, reden zij top tien in Finnmark. De dingen die ze mij vertelden… Ik wist niet of ik dat ook in mij zou hebben, om zo te pushen. Ik heb altijd met heel veel bewondering naar hen gekeken en veel van hen geleerd. Ook nu nog zijn zij mijn noodlijn tijdens wedstrijden als ik het even niet zie zitten. Het is dankzij hen dat ik dit jaar Finnmark hebben kunnen uitrijden.

Wat voor boodschap zou je meegeven aan anderen die hun dromen proberen waar te maken zoals jij?

Vooral dit: blijf gewoon tegen de muur lopen en toch opnieuw proberen. Die eerste stap zetten is heel moeilijk, maar durf uit je comfortzone te stappen om je droom na te jagen. Het kan verkeerd gaan, maar dan kan je nog steeds beslissen om iets anders te gaan doen. Maar niet proberen betekent dat je niet weet of het ooit gaat lukken.

Evelyne zal vanaf 2025 ook te zien zijn in het volgende deel van het VRT-programma Het Hoge Noorden. Je kan haar pad ook meevolgen via haar blog.